به گزارش مشرق به نقل از ایسنا، این جسم در حقیقت یک کهکشان موسوم به MACS0647-JD در فاصله 13.3 میلیارد سال نوری از زمین بوده که تنها توسط یک عدسی نسبتهای میان‌کهکشانی قابل مشاهده است.
نور این کهکشان جوان که بسیار کوچکتر از راه شیری بوده، از 420 میلیون سال پس از انفجار بزرگ باقی مانده، از این رو می‌تواند یک دیدگاه ارزشمند را از ذات جهان اولیه عرضه کند.
این کهکشان کوچک کمتر از 600 سال نوری گسترده است؛ در حالیکه کهکشان راه شیری 150 هزار سال نوری وسعت دارد.
به اعتقاد ستاره‌شناسان، احتمالا این کهکشان در طول زمان با کهکشانهای کوچک دیگر ادغام می‌شود.
MACS0647-JD بطور غیرمستقیم توسط هابل مشاهده شده، چراکه نور آن بسیار ضعیف است. بین این کهکشان و زمین در فاصله 5.6 میلیارد سال نوری یک خوشه کهکشانی موسوم به MACS J0647+7015 وجود داشته که بیشتر از ماده تاریک ساخته شده است.
این خوشه به قدری بزرگ بوده که می‌تواند نور را در اطراف خود خم کرده و مانند یک عدسی گرانشی با قطر میلیونها سال نوری عمل کند.
نور به دست آمده از این عدسی ابتدا توسط هابل مشاهده شده و سپس مشاهدات اسپیتزر نیز آنرا تائید کرد.
این عنوان پیش از این به کهکشان SXDF-NB1006-2 در فاصله 12.91 میلیارد سال نوری از زمین اختصاص داشت که توسط تلسکوپهای سوبارو و کک در هاوایی شناسایی شده بود.
جزئیات این اکتشاف در مجله Astrophysical منتشر شده است.
ستاره‌شناسان ناسا در جدیدترین دستاورد خود از کشف دورترین جسم جهان توسط تلسکوپهای فضایی اسپیتزر و هابل خبر داده‌اند.
